Ροδίτικα Παραδοσιακά Δίστιχα της Στεναχώριας

• Κράτα καλά καρδούλα μου, κ σα το γερό τ΄αμόνι

κι ως το κρατεί η λεμονιά πάνω της το λεμόνι.

• Το αχ το λέτε μια φορά κ΄εγώ το δευτερώνω,

που χω τον πόνο στη καρδιά και δεν τον φανερώνω.

• Δεν ημπορώ τα μάτια μου ψηλά να τα σηκώσω

και της καμένης μου καρδιάς παρηγοριά να δώσω.

• Όποιος δεν έχει βάσανα και θέλει ν΄ αποκτήσει

την πληγωμένη μου καρδιά ας έρθει να ρωτήσει.

• Αναστενάζω, καίονται όρη, βουνά και δάση

ν’ αναστενάζω ‘κόμη μιά, ο κόσμος θα χαλάσει.

• Στέκομαι, συλλοϊζομαι κι ατός μου το θαμάζω

πως δε ραϊζουν τα βουνά όταν αναστενάζω;

• Ναστεναγμοί και βάσανα, πάψετε μόνο μόνο

κι αφήστε με να κοιμηθώ μιαν ώρα δίχως πόνο.

• Αφήστε τα ματάκια μου να τρέχουν όπως τρέχουν

κανένα δεν εβλάφτουνε μόνο την γη που βρέχουν.

• Να ‘τον ο ουρανός χαρτί κ’ η θάλασσα μελάνι

για να ‘γραφα τα πάθη μου και πάλι δε με φτάνει.

• Σε ποιον να πω τον πόνο μου και το παράπονο μου

που μπλέξανε τα βάσανα σα φίδια στο λαιμό μου;

• Ανάθεμα τον ‘τσα ντουνιά όπου δεν έχει στάση,

άλλοι γεννιούνται κι έρχονται κι άλλοι στον Άδη πάσι.

• Παλιοζωή, παλιόκοσμε και παλιοκοινωνία,

π’ ακόμα και τον έρωτα τον κάμνεις τυραννία.